Ha bir de sonra yangın çıktı Yandı önce evimiz yurdumuz Alevlerin şiddeti yükseldi göklere İçinde ben eridim İzledi dışarda gözlerim Nasılsa bir su istemedim kimseden Kimse de su getirmedi zaten Benim yangınıma Yandığıma Öylece bir mum gibi yandım Dibime kadar Öyle işte ey gönlüm Bu bir nasip bu bir kader Sevgilim olsa da bütün sisli havalar Bir duman halesinde boğuldum durdum yar Gözlerimden içeri aksa da gözyaşlarım

-Nasılsın Mustafa? -İyiyim çok şükür sen nasılsın Said? -Ben de iyiyim -Eşin Leyla, dedi Said sonra duraksadı birden Leyla’nın üç ay önce öldüğünü hatırladı ve utandı. -İnşallah cennettedir diyebildi Mustafa. İki çocukluk arkadaşının arasındaki bağ bambaşkaydı. Birbirinin çocukluklarına, gençliklerine ve şimdide yaşlılıklarına şahitlik ediyorlardı. Muhatabını iyi tanımanın verdiği rahatlıkla sohbet…

Ağam sende kaç para bir hüzün Cebimde birkaç tekli kuruşum var Eli boş gitmek istemem Verirsen küçük bir hüzün Koyarım ceketimin iç cebine

Beni bir yalnızlık alır bu yollarda Ürkerim Korkarım Sanırsın tüm dünya karşıma dikilmiş

Soğuk gecelerde kaybettim seni Yağmur vardı Duyamadım sesini Ayaz kesti tenimi Hissedemedim nefesini Tutamadım ellerini Ve ben seni kaybettim

Hadi diyelim ben öldüm Beni gömerler bin bir acele Sanki görünmezler ecele Soldum ama ben de bir güldüm

Sen eskiyorsun Ben eskiyorum Nesi varsa bu dünyanın Hepten eskiyor

İnsan bu Bilmiyor işte Yanmadan başkasının yangınını İlla yanmak mı gerekiyor Yanmadan da olmuyor mu İnsan olmak bu değil miydi

Hanuş’u gömdük. Yavaş yavaş dağıldı kalabalık. En son biz kaldık. Kimse onu yalnız bırakıp eve gitmek istemiyordu. Hem Toprağın altı soğuk olur şimdi diye de düşünüyor insan hem de onsuz eve gitmeyi kimse istemiyordu. Sonra içimizdeki en acılı olanı gitmemiz gerekiyor dedi. Çocuklar acıkmıştır diyebildi kalbindeki acıyı saklayarak.